நாம்

தொல்காப்பியத்தில் வழங்கும் மிகத் தொன்மையான சொல் இது. இதன் மூலச்சொல் "நா" (நாக்கு) என்பதாம். நாலும் (தொங்கும்) உறுப்பு "நா" எனப்பட்டது.

முற்கால மாந்தர் நாக்கினைக் கண்டு அஞ்சியுள்ளனர் என்பதனை இச் சொல் வரலாறு எடுத்துக்காட்டுகிறது. நாக்கை நீட்டிக்கொண்டிருக்கும் உயிரிகளான நாயையும் நாகத்தையும் மட்டும் அல்லாமல் நா நீட்டி அலைவதாகக் கருதிய பேயையும்
நினைத்து அஞ்சிய மக்கள் நாவிற்கே அச்சப் பொருள் கொண்டுவிட்டனர். அதனால்தான், கொழுந்துவிட்டு எரியும் தீச்சுடர்களைத் "தீநாக்குகள்" என்று அச்சத்தோடு அழைக்கின்றனர்.

நா + அம் = நாம் (=அச்சம்)
நாம் + அம் = நாமம் (=அச்சம்)

இன்றும் கண்ணெச்சிலுக்காக வைக்கப்படும் பொம்மைகள் நாக்கை நீட்டி அச்சுறுத்தும் வகையில் அமைக்கப்படுதல் காண்க.

நாயும் நாகமும்கூட நாவினால் பெயர்பெற்றவையே.

நா + இ = நாஇ -> நாயி -> நாய்.
நாவு + அம் = நாவம் -> நாகம்.